Powiedzieć o Krzysztofie Herdzinie, że jest muzykiem wszechstronnym i tytanem pracy, to nic nie powiedzieć. Ten pianista, kompozytor, aranżer, dyrygent i producent muzyczny równie dobrze czuje się w żywiole jazzowym (grał w zespołach Jana Ptaszyna Wróblewskiego i Zbigniewa Namysłowskiego, sam jest band leaderem), popie (współpracował m.in. z Anną Marią Jopek, Marylą Rodowicz i Edytą Geppert), muzyce współczesnej (za co był wielokrotnie nominowany do Fryderyka), filmie i teatrze.
W utworach Paderewskiego usłyszał znakomity zaczyn do jazzowej reinterpretacji i śmiałych improwizacji. Zachowując wierność duchowi oryginałów – w tym słynnego Menueta G-dur – Herdzin nie tylko daje popis pianistycznej wirtuozerii, ale szuka dla kompozycji trzeciej drogi, pomiędzy szlachetną koturnowością muzyki poważnej, a żywiołowością i humorem właściwym jazzowi. Jaki jest Paderewski Herdzina? Na pewno uniwersalny, chwilami zawadiacki, grany z pasją, humorem i zaskakująco aktualny – tematy sprzed ponad stu lat okazały się wdzięcznym tworzywem do snucia wartkich opowieści z odniesieniami do współczesności.
Krzysztof Herdzin:Każde opracowanie na jazzowo muzyki klasycznej jest dla mnie wielkim wyzwaniem, ale i przyjemnością. Jako klasycznie wykształcony pianista, który przeszedł wszystkie szczeble muzycznej edukacji zakończonej dyplomem w bydgoskiej Akademii Muzycznej w klasie prof. Katarzyny Popowej-Zydroń, cały jestem stworzony z tej muzyki, z jej estetyki, frazowania, barw i nastrojów. Bardzo często i wręcz organicznie sięgam do tego fundamentu komponując muzykę współczesną, czy improwizując na jazzowo.Postać Ignacego Jana Paderewskiego i jego muzyka są mi doskonale znane od lat, ucieszyłem się więc niezmiernie otrzymując propozycję stworzenia projektu z dziełami tego wybitnego kompozytora i pianisty w oryginalnym, jazzowym ujęciu na fortepian solo. To moja ulubiona forma wypowiedzi i grając solowe recitale z jazzowymi utworami, czy własnymi „impresjami” na tematy Chopina, Komedy czy Stańki, poruszam się po nieograniczonym stylistycznie wszechświecie muzyki, sięgając bez zastanowienia do muzyki polifonicznej, romantycznej, dodekafonicznej, filmowej, jazzowej czy eksperymentalnej.
